Świątynia

Kamień węgielny dla świątyni w Pogórzu poświęcił Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swego spotkania z wiernymi na lotnisku w Katowicach-Muchowcu w czerwcu 1983 r.
Autorami projektu przyszłej świątyni byli bielscy architekci: Jerzy Skulimowski i Mirosław Siwczyk. Pracami na placu budowy kierował Leopold Hyrnik. Inspektorem nadzoru był mgr inż.Stanisław Macierzanka, a następnie mgr inż. Zbigniew Hyrnik.
5 maja 1987 r. rozpoczęły się roboty ziemne pod budowę kościoła; w lipcu betonowano fundamenty. Cały 1988 r. trwało betonowanie fundamentów, grodzenie cmentarza, kościoła i probostwa. W następnym roku zaczęło się wznoszenie murów kościoła. Te same roboty wykonywano w 1990 roku. W czerwcu 1991 r. zabetonowano słupy i ławy nośne kościoła. Prace przy wznoszeniu świątyni trwały jeszcze w latach 1992-1994. Później nastąpił etap prac wykończeniowych: betonowanie posadzki i schodów, instalowanie ogrzewania, oświetlenia i nagłośnienia. Wykonano też drogę procesyjną wokół kościoła, odwodnienie, zagospodarowano tereny zielone itp. 24 maja 1998 roku z tymczasowej kaplicy przeniesiono na stałe do kościoła Najświętszy Sakrament.

Długość kościoła w Pogórzu wynosi 40,73 m, szerokość – 32,40 m, a wysokość – 18,20 m, zaś wieża jest wysoka na 26,95 m. Wysokość wieży wraz z krzyżem: 33,84 m . Powierzchnia użytkowa kościoła wynosi 1 034 m2.

W wejściu głównym do kościoła umieszczone zostały dwie figury : Najświętszego Serca Pana Jezusa i Anioła Stróża – dar rodziców i dzieci pierwszokomunijnych. Z ofiar rodziców dzieci pierwszokomunijnych zakupiona została także figura św. Antoniego. Przy drzwiach wejściowych do świątyni umieszczonych zostało pięć marmurowo-mosiężnych kropielnic. Są one darem – łącznie z zaprojektowaniem – państwa Bogusławy i Stanisława Gwizdoniów.
Ściany kościoła ozdabiają utrzymane w jednolitym stylu polichromie w kolorze sepii – dzieło bielskiego malarza Wiesława Wnętrzaka.

  • Prezbiterium
  • Polichromia wokół obrazu
  • Polichromia z lewej strony prezbiterium przedstawia:
  • Polichromia z prawej strony prezbiterium przedstawia:
  • Boczne ołtarze:
  • Polichromia chóru

Prezbiterium

W samym środku ściany prezbiterium znajduje się tabernakulum, przy  którym czuwają dwa anioły trzymające w rękach wieczne lampki.
Powyżej umieszczony został wizerunek patronki parafii NMP Królowej Polski – kopia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Dwaj aniołowie podtrzymują nad obrazem złotą koronę. Obraz zakrywa zasłona z napisem: „Z dawna Polski Tyś Królową”. Odsłanianiu i zasłanianiu obrazu towarzyszą fanfary skomponowane przez bielskiego muzyka Sebastiana Thiela.
8 grudnia 2007 r. na obraz Matki Bożej została nałożona złoto-bursztynowa sukienka, wraz z całym wystrojem prezbiterium poświęcona przez  bpa Janusza Zimniaka.

Polichromia wokół obrazu

Wokół obrazu znajduje się polichromia wykonana na podstawie koncepcji ks. Ignacego Czadera. Przedstawia ona czternaście postaci z historii Polski: kobiet i mężczyzn, duchownych i świeckich, których łączyła cześć, jaką żywili dla Najświętszej Maryi Panny, upatrując w Niej Królową narodu polskiego. Każda z tych osób w sposób szczególny poświęciła się służbie Bogu i zawierzyła  swoje życie Matce Bożej Częstochowskiej. To do Niej uciekali się  w ciężkich sytuacjach życiowych, których nie szczędził im los i w chwilach dobrych, aby za nie z radością podziękować. Zawierzenie Matce Bożej było im potrzebne, aby móc wypełniać swoje życiowe, tak bardzo różne powołania, dawało siły do przezwyciężenia chwil szczególnie trudnych.
Zgromadzenie tych wszystkich postaci wokół obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej ma ukazać, że historia narodu polskiego jest nierozerwalnie z Nią związana i że naród ten stale upatrywał i upatruje w Niej swoją Patronkę, Orędowniczkę i Królową.

Polichromia z lewej strony prezbiterium przedstawia:

Władysław Jagiełło (ok.1351-1434) wielki książę litewski, król Polski w latach 1386-1434. Na mocy  umowy w Krewie przyjął chrześcijaństwo wraz z całą Litwą ( co spowodowało, że ostatni naród w Europie odszedł od pogaństwa) i przyłączył swoje władztwo do państwa polskiego dając tym samym podwaliny pod związek Polski z Litwą – Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Dowódca wojsk polsko-litewskich w wojnie z Krzyżakami (1409-1411), zwycięzca spod Grunwaldu (1410), odnowiciel Akademii Krakowskiej.
W 1430 r. podczas napadu rabunkowego na klasztor jasnogórski uszkodzony został cudowny obraz Matki Boskiej. Oblicze Czarnej Madonny zostało pocięte szablą i cała ikona rozbita na części. Według tradycji król Władysław Jagiełło zabrał obraz do Krakowa dla dokonania jego restauracji.
/fotografia fragmentu polichromii przedstawiająca króla Jana III Sobieskiego/.

Jan III Sobieski (1629-1696) król Polski w latach 1674-1696. W 1648 r. pod Beresteczkiem walczył z Kozakami; w 1656 r. ze Szwedami (potop szwedzki), a w 1672 r. odniósł wielkie zwycięstwo pod Chocimiem nad Turkami. W 1683 pokonał wojska tureckie, które atakowały Wiedeń, ratując tym samym chrześcijańską Europę przed zalewem muzułmańskim. Król powierzył się przed bitwą opiece Matki Bożej. Idąc pod Wiedeń zatrzymał się w Częstochowie, gdzie prawie cały dzień spędził na modlitwie. Nawiedził również Piekary Śląskie. Zwycięstwo odniósł 12 września, w dniu, w którym przypada święto Imienia Matki Bożej. Przez całe swoje życie był  wielkim czcicielem Maryi.
/ kserokopia obrazu: „Sobieski pod Wiedniem”/

Pielgrzymował na Jasną Górę kilkakrotnie: w 1669, 1676 i w 1683 roku. W 1672 r. Jan Sobieski, wówczas hetman wielki koronny, ofiarował do sanktuarium srebrną lampę. W 1672 r. ofiarował Matce Bożej siebie na zawsze. Po zwycięstwie pod Wiedniem na Jasną Górę trafiła część zdobyczy: orientalna broń, tureckie tkaniny i namiot. Papież Innocenty XI oddał przesłaną sobie przez króla buławę wielkiego wezyra do kościoła imienia Matki Bożej na Forum Romanum, na znak, że zwycięstwo wojsk Świętej Ligi przypisał Sobieski Matce Bożej.

Ojciec Augustyn Kordecki (1603-1673) paulin. W 1644 r. został wybrany przeorem klasztoru na Jasnej Górze. W 1655 roku podczas najazdu szwedzkiego na Polskę jednym z celów Szwedów było zdobycie jasnogórskiego klasztoru. Wówczas polskie wojsko na skutek wcześniejszych klęsk i braku dyscypliny nie stanowiło żadnego zagrożenia dla nieprzyjaciół i przeor Kordecki stając na czele zakonników i okolicznych mieszkańców podjął się obrony klasztoru. Oblężenie Jasnej Góry trwało ponad miesiąc i nie przyniosło skutków, a Szwedzi odstąpili. Stało się to początkiem moralnego odrodzenia narodu polskiego i jego późniejszej skutecznej walki ze szwedzkim najeźdźcą

Jan II Kazimierz Waza (1609-1672) król Polski w latach1648-1668. Jego rządy przypadły na bardzo trudny okres w dziejach wewnętrznych i zewnętrznych naszego narodu: m.in. powstanie liberum veto oraz wojen z Rusią Moskiewską (1654-1667), Kozakami (1648-1660), Szwedami (1655-1660). Podczas tego ostatniego konfliktu zmuszony został do krótkotrwałego opuszczenia Ojczyzny. W 1656 r. w katedrze lwowskiej złożył śluby zawierzenia Polski opiece Maryi wskutek czego zdołał poderwać do walki polskie wojsko i ostatecznie wygnać Szwedów z kraju. Warto dodać że król Jan Kazimierz jest fundatorem obrazu Matki Bożej z kościoła w Rajczy w diecezji bielsko-żywieckiej. Obraz ten zwany jest obrazem Matki Boskiej Kazimierzowskiej.

Maria Ludwika (1611-1667) córka księcia włoskiego z rodu Gonzagów, królowa Polski (1646-1667), żona Jana Kazimierza. Swego męża wspierała w rządach: była inicjatorką naprawy politycznej państwa i reform ustrojowych, które mogłyby doprowadzić do uzdrowienia chorego kraju. Podczas potopu szwedzkiego, kiedy Jan Kazimierz uchodził z kraju, namówiła go, aby powierzył się opiece Matki Bożej. Zaowocowało to ślubami lwowskimi, a także zrywem wojska polskiego do walki ze Szwedami.

Stanisław Żółkiewski (1547-1620) hetman polny koronny od 1585 r., hetman wielki koronny od 1608 r. i kanclerz wielki koronny od 1618 r. Jeden z najwybitniejszych polskich dowódców polskich na przestrzeni wieków. Do jego najważniejszych zwycięstw należało pokonanie wojsk moskiewskich i szwedzkich pod Kłuszynem w 1610 r. oraz stłumienie zbrojnych powstań kozackich pod koniec XVI wieku. Do legendy przeszła także jego śmierć podczas odwrotu po przegranej bitwie z Turkami pod Cecorą (1620), gdzie do końca wytrwał na stanowisku walk, nie chcąc opuścić swoich wojsk. Był człowiekiem głęboko wierzącym i wielkim czcicielem Maryi.

św. Jan Sarkander (1576-1620) urodził się w Skoczowie.  Kiedy miał 12 lat, zmarł mu ojciec. Wówczas matka podjęła decyzję o przeprowadzce do najstarszego syna do Przybora na Morawach. Tam Jan kontynuował naukę w katolickiej szkole parafialnej, a następnie uczęszczał do gimnazjum w Ołomuńcu. Po jego ukończeniu studiował w Pradze. 16 września 1604 r. rozpoczął studia teologiczne w Grazu. Święcenia kapłańskie przyjął w 22 marca 1609 r. Jako kapłan pracował najpierw u swego brata ks. Mikołaja w Opawie, następnie w Uniczowie, Charwatach koło Kromierzyża, Zdounkach, Boskowicach, a od 1616 r. – jako proboszcz – w Holeszowie. Jego duszpasterzowanie przypadło na czasy, kiedy na terenach Śląska Cieszyńskiego, a także w Czechach i Morawach, dochodziło do walk religijnych, które przerodziły się w wojnę trzydziestoletnią 1618-1648. Jan Sarkander za rzekome sprzyjanie wojskom polskim, które włączyły się w konflikt po stronie katolickich Habsburgów, a przeciwko w większości protestanckiej opozycji czeskiej, został aresztowany. Oskarżono go o sprowadzenie lisowczyków. Był czterokrotnie przesłuchiwany. Żądano również, by zdradził tajemnicę spowiedzi namiestnika Moraw, Władysława Lobkovicza. W czasie przesłuchań był okrutnie torturowany. Zmarł w ołomunieckim więzieniu 17 marca 1620 r.  W 1859 r. został beatyfikowany przez papieża Piusa IX, a w 1995 r., w Ołomuńcu kanonizowany przez Jana Pawła II.  Św. Jan Sarkander był wielkim czcicielem Matki Bożej. W 1619 r. pielgrzymował do Częstochowy, aby oddać Jej w opiekę swoich parafian z Holeszowa i w intencji zażegnania sporów religijnych.

Polichromia z prawej strony prezbiterium przedstawia:

Św. Maksymilian Kolbe (1894-1941), franciszkanin, misjonarz. Był kapłanem, który dostrzegał potrzebę apostolstwa świeckich, dla których założył stowarzyszenie „Rycerstwo Niepokalanej”. Wydawał własne gazety propagujące tę formę angażowania się świeckich: „Mały Dziennik” i „Rycerz Niepokalanej”. Gorący czciciel Matki Bożej, dzięki której otrzymać miał dar męczeństwa. W latach 30. przebywał w Japonii tworząc tam podobne stowarzyszenia. W 1939 r. aresztowany został przez Niemców, później przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie wybrał śmierć głodową, dobrowolnie zastępując skazanego na nią Franciszka Gajowniczka. Po dwóch tygodniach konania 14 sierpnia 1941 r. został dobity przez hitlerowców zastrzykiem trucizny. Kanonizowany przez papieża Jana Pawła II w 1982 r. Jest jednym z patronów diecezji bielsko-żywieckiej.

Św. Józef Bilczewski (1860-1923) arcybiskup lwowski w latach 1901-1923. Urodził się w Wilamowicach k. Kęt. Był człowiekiem ogromnej dobroci, wyrozumiałości, pokory, pracowitości i gorliwości duszpasterskiej. Propagator kultu Eucharystii i częstej Komunii Świętej. Jego pasterzowanie w diecezji przypadło na trudne lata I wojny światowej i powojennych konfliktów polsko-ukraińskich, które umiał łagodzić. Orędował za sprawiedliwością społeczną. Był wielkim czcicielem Maryi, m. in. inicjatorem wprowadzenia do Litanii Loretańskiej wezwania: Królowo Polski – módl się za nami. Beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II we Lwowie w  2001 r., a kanonizowany przez Ojca Świętego Benedykta XVI w Rzymie 23 października 2005 r.

Wanda Malczewska (1822-1896) urodziła się w rodzinie ziemiańskiej w Radomiu. Wielka patriotka, która bardzo bolała nad utratą niepodległości Polski. Krzewiła w narodzie idee solidaryzmu społecznego. Miłość Wandy do Ojczyzny i narodu przechodziła przez filtr miłości do Boga i Matki Najświętszej. Na tle społeczeństwa skierowanego na zewnątrz ku walce z zaborczymi rządami, zadziwia postawa Wandy, cała zwrócona poprzez prace i modlitwę ku oczyszczaniu ducha narodu. Przejawem takiej postawy jest przyjęcie przez nią cierpień narodu w duchu ekspiacji za winy. Raz zatopiona w modlitwie, wyrzekła następujące słowa: „Straszne klęski spadną na Polskę, ale jej nie zgniotą. Polska odżyje pod opieką swojej Królowej i Matki Najświętszej”. Wanda Malczewska głęboko wierzyła w to i dawała temu zewnętrzny wyraz, że jeśli Polacy nie zapomną, że mają swoją Królową, to kiedyś znowu odzyskają niepodległość.

Kard. Stefan Wyszyński (1901-1981) Prymas Tysiąclecia. Profesor prawa kanonicznego . Podczas II wojny światowej kapelan AK na Lubelszczyźnie. W latach 1946-1948 biskup lubelski a od 1948 abp gnieźnieński i warszawski. Zwolennik uregulowania stosunków państwo-Kościół, jednocześnie zdecydowany przeciwnik ingerencji państwa w wewnętrzne sprawy Kościoła. W latach 1953-1956 internowany przez władze komunistyczne w Stoczku Warmińskim i Komańczy. Z tego powodu nie mógł osobiście złożyć Ślubów na Jasnej Górze w 1956 r. Podczas uroczystości na szczycie jasnogórskim stał pusty tron. Ogłosił wielką nowennę przed millennium chrztu Polski. Z inicjatywy Prymasa rozpoczęła się peregrynacja kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej po Polsce. Był także inicjatorem pojednania polsko-niemieckiego w 1966 roku podczas obchodów 1000-lecia chrztu państwa polskiego, czym naraził się władzom komunistycznym. Jasna Góra była jego amboną, z której swoim nauczaniem umacniał naród w okresie komunizmu.

Z tekstu Ślubów Jasnogórskich:
„….Przyrzekamy uczynić wszystko, co leży w naszej mocy, aby Polska była rzeczywistym Królestwem Twoim i Twojego Syna, poddanym całkowicie pod Twoje panowanie, w życiu osobistym, rodzinnym, narodowym i społecznym. (…) Matko Chrystusowa i Domie złoty! Przyrzekamy Ci stać na straży nierozerwalności małżeństwa, bronić godności kobiety, czuwać na progu ogniska domowego, aby przy nim życie Polaków było bezpieczne. Przyrzekamy Ci umacniać w rodzinach królowanie Syna Twego Jezusa Chrystusa. (…)”

Ojciec Święty Jan Paweł II (1920 – 2005) – Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie teologię. W 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Niegowici k. Wieliczki i w Krakowie. W 1958 r. został biskupem, w 1964 r. – arcybiskupem krakowskim, a w trzy lata później kardynałem. W 1978 r. został wybrany papieżem i przybrał imiona Jana Pawła II. Podczas swojej pierwszej pielgrzymki do ojczyzny w 1979 r. na Jasnej Górze cały swój pontyfikat zawierzył Maryi – Totus Tuus. Do Jasnogórskiej Matki jako papież pielgrzymował sześciokrotnie (1979, 1983, 1987, 1991, 1997, 19990. Jednym z ważniejszych wydarzeń jego pontyfikatu był VI Światowy Dzień Młodzieży w sierpniu 1991 r. w Częstochowie. Sanktuarium Jasnogórskie Jan Paweł II nazywał polską Kaną. Mówił: „Jeśli chcemy dowiedzieć się, jak płyną dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj. Trzeba przyłożyć ucho do tego miejsca. Trzeba usłyszeć echo całego życia narodu i jego Matki i Królowej”.

„Byśmy byli między sobą jedno – i z Tobą.
Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć, a Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż.
O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo !
Wejrzyj , łaskawa Pani, na ten lud, który od wieków pozostawał wierny Tobie i Synowi Twemu. Wejrzyj na ten naród, który zawsze pokładał nadzieję w Twojej matczynej miłości. Wejrzyj, zwróć na nas swe miłosierne oczy, wypraszaj to, czego dzieci Twoje najbardziej potrzebują … Tobie oddaję wszystkie owoce mego życia i posługi: Tobie zawierzam losy kościoła; Tobie polecam mój naród; Tobie ufam i Tobie raz jeszcze wyznaję:  Totus Tuus, Maria ! Totus Tuus. Amen”

Jan Paweł II

Ks. Jerzy Popiełuszko (1947-1984), kapelan NSZZ „Solidarność” po święceniach kapłańskich w 1972 r. pracował jako wikary w Ząbkach i Aninie, od 1978 roku duszpasterzował w kościele św. Anny, angażował się w prace związane z pielgrzymkami Jana Pawła II do Polski (1979) i (1983). W okresie stanu wojennego odprawiał w każdym miesiącu msze za Ojczyznę w warszawskim kościele św. Stanisława Kostki. Zginął, porwany, torturowany i zamordowany przez oficerów komunistycznej SB. Został pochowany przy kościele, w którym głosił swoje homilie. Obecnie trwa jego proces beatyfikacyjny. Ksiądz Popiełuszko był organizatorem pierwszych Pielgrzymek Ludzi Pracy do Częstochowy.

Św. Stanisław Kostka (1550-1568) Urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem. Był synem kasztelana zakroczymskiego. Mając lat 14 rozpoczął naukę w wiedeńskim gimnazjum cesarskim, prowadzonym przez jezuitów. Czyniąc postępy w nauce, żył równocześnie intensywnym życiem religijnym, które bardzo wcześnie doszło do dojrzałości i rozkwitu. W czasie krótkiej, lecz niebezpiecznej choroby w zimie 1565 rozkwit ten zaznaczył się wyraźnie doznaniami mistycznymi, związanymi z gorącym nabożeństwem do Matki Najświętszej. Według jego własnej relacji, kiedy spodziewał się już rychłej śmierci, wyprosił sobie Komunię świętą u św. Barbary. Ona to w towarzystwie dwóch aniołów przyniosła mu Eucharystię. W czasie tej choroby zjawiła mu się również Matka Boża z Dzieciątkiem, od której doznał cudu natychmiastowego powrotu do zdrowia, z załączonym do tego daru nakazem: „Wstąp do Towarzystwa Jezusowego”. Odtąd zdecydowanie zmierzał do realizacji powołania zakonnego. Chcąc uniknąć trudności ze strony rodziny, potajemnie uciekł z Wiednia i dotarłszy do Bawarii, zgłosił sie do św. Piotra Kanizego, ówczesnego prowincjała jezuitów niemieckich. Kanizy rozpoznał w nim te same wartości, co wychowawcy w Wiedniu. Licząc się z dalszymi protestami rodziny, skierował młodzieńca do Rzymu, gdzie  przyjęty został przez generała zakonu, św. Franciszka Borgiasza, do Towarzystwa Jezusowego. Zachwyciwszy wszystkich swoją duchową dojrzałością i rozmodleniem, zapadł w sierpniu następnego roku na malarię. Zmarł po kilku dniach, w wigilię Wniebowzięcia NMP. Jego kult zrodził się natychmiast i zupełnie spontanicznie. Kiedy dwa lata później otwarto grób świętego, znaleziono ciało nietknięte rozkładem. Świętym ogłosił go papież Benedykt XIII w roku 1726.

Boczne ołtarze:

Ołtarz Miłosierdzia Bożego
Znajduje się tu obraz Miłosierdzia Bożego oraz polichromia
Na bocznej ścianie Wiesław Wnętrzak wymalował powiernicę Bożego Miłosierdzia św. Siostrę Faustynę Kowalską i siedzącego na tronie papieża Jana Pawła II trzymającego w dłoniach symboliczny zwój z tekstem zawierzenia całego świata Bożemu Miłosierdziu, którego Ojciec Święty dokonał w dniu poświęcenia bazyliki w Krakowie-Łagiewnikach w roku….

Ołtarz  Świętej Rodziny
W usytuowanym z lewej strony nawy głównej ołtarzu znajduje się obraz Świętej Rodziny Nazaretańskiej pędzla Wiesława Wnętrzaka oraz polichromie przedstawiające siedem scen biblijnych:

  • sen Józefa
  • poszukiwanie miejsca na narodziny Jezusa
  • narodziny w grocie betlejemskiej
  • ofiarowanie w świątyni i proroctwo starca Symeona
  • ucieczka do Egiptu
  • znalezienie dwunastoletniego Jezusa w świątyni
  • Pan Jezus jako cieśla pomagający św. Józefowi

Kaplica dla małych dzieci
Kaplica dla małych dzieci znajduje się w tylnej części kościoła po prawej stronie. W kaplicy obok krzyża umieszczone są wizerunki świętych: Jana Sarkandra i Maksymiliana – pędzla Jacka Grabskiego.

Droga Krzyżowa 
Polichromia naścienna wykonana tą samą techniką jak polichromia całego kościoła – w kolorze sepii. Malowanie czternastu stacji Drogi Krzyżowej Wiesław Wnętrzak ukończył  3 maja 2004 r. Na ścianach miedzy stacjami Drogi Krzyżowej znajdują się fragmenty modlitw nawiązujące do męki Zbawiciela.

Drzwi kościoła i ryngrafy

Na wszystkich drzwiach kościoła w październiku 2016 r. pojawiły się kasetony, na których pan Wiesław Wnętrzak wymalował kolejne – cztery wydarzenia opisane w Biblii, których uczestniczką była Maryja. Pojawienie się tych scen zasadniczo zamknęło prace związane z wystrojem wnętrza naszej świątyni.

W grudniu 2016 r. poszerzone zostały gabloty na wota – przybrały formę ryngrafów. Podyktowane było to tym,
że ciągle są ludzie, którzy ofiarowali jakieś precjoza jako wyraz swojej wdzięczności za łaski, które otrzymali od Boga a są przekonani, że otrzymali je dzięki wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, naszej Patronki. Gabloty na wota musiały być większe również dlatego, że od 2017 roku ks. proboszcz wszystkim młodym, które w naszym kościele zawierać będą związek małżeński, aby na pamiątkę tego wydarzenia fundowali mały srebrny ryngraf, na którego odwrocie będą wypisane ich imiona i data ślubu. Taki ryngraf, ilekroć na niego spojrzą, będzie im nie tylko przypominał o przysiędze, którą sobie złożyli ale również o tym, że od tej chwili Matka Najświętsza stała się dla nich tarczą, za którą zawsze mogą i powinni się chronić, gdyby – co nie daj Boże! – niebezpiecznie ostygła ich miłość, albo też cokolwiek zagrażało trwałości ich związku lub ich małżeńskiemu i rodzinnemu szczęściu.

Kto wie, może także małżonkowie jubilaci przy okazji okrągłych jubileuszy ich ślubu , albo rodzice ochrzczonych w naszym kościele dzieci będą chcieli też zawieszać takie ryngrafy upamiętniające te wydarzenia

Polichromia chóru:

Pod balustradą chóru dla upamiętnienia Roku Różańca Świętego (październik 2002 – październik 2003) wymalowanych zostało pięć Tajemnic Światła, które Jan Paweł II dołączył do dotychczas rozważanych piętnastu tajemnic. Po bokach umieszczono dwa cytaty z Listu Apostolskiego „Rosarium Virginis Mariae” O różańcu Świętym: „O, błogosławiony różańcu Maryi,słodki łańcuchu, który łączysz nas z Bogiem” i „Maryja jest niedoścignionym wzorem kontemplacji Chrystusa”.
Na tylnej ścianie chóru, obecnie częściowo zasłoniętej przez organy) znajduje się polichromia przedstawiająca  świętych Kościoła powszechnego, odznaczających się szczególnym kultem dla Matki Bożej.

Od lewej:
Św. Łukasz znany jest nie tylko jako autor jednej z Ewangelii i księgi Dziejów Apostolskich ale również jako lekarz i patron służby zdrowia, a który według tradycji jest twórcą ikony Matki Bożej z Dzieciątkiem. Miał to zrobić na desce z blatu stołu, którego Święta Rodzina używała w Nazarecie.

Św. Bernard z Clairvaux – opat i reformator zakonu cystersów. Pierwszy klasztor, który założył na polecenie przełożonych ( w Clairvaux), poświęcił Matce Bożej. I choć potem w ciągu 40 lat założył jeszcze 67 klasztorów, a 97 afiliował do opactwa w Clairvaux, tu właśnie pozostał do końca życia jako opat ( zmarł 1153r.). Zasłynął jako wielki mistyk, płomienny kaznodzieja i głęboki pisarz. Cieszył się ogromnym autorytetem. Doradzał papieżom i książętom, godził zwaśnionych. Bardzo kochał Maryję, za to, że jest pośredniczką między Kościołem a Chrystusem, że jest pełna miłosierdzia i łagodności. Jemu właśnie przypisuje się autorstwo modlitwy: „Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo, że nigdy nie słyszano, abyś opuściła tego, kto się do Ciebie ucieka, Twej pomocy przyzywa, Ciebie o przyczynę prosi…”. Dante w „Boskiej Komedii” uczynił go przewodnikiem po najwyższej części Raju.

Święci Joachim i Anna – rodzice Najświętszej Maryi Panny. Ewangelia nic nie mówi o ich życiu. Tradycja oparta na bardzo starych świadectwach podaje, że oboje pochodzili z rodu Judy, królewskiego domu Dawida. W podeszłym wieku przybyli do Galilei i osiedlili się w Jerozolimie. Tam urodziła się i wychowała Maryja Panna, która była prawdopodobnie ich jedynym dzieckiem. Tam również umarli i zostali pochowani. Na miejscu ich domu w Jerozolimie św. Helena wybudowała w IV wieku Kościół.

Św. Dominik – z księgą i różańcem w ręku – jako propagator modlitwy różańcowej.
Wielokrotne powtarzanie tych samych modlitw było znane już chrześcijanom pierwszego tysiąclecia. Żyjący w pierwszej połowie V w. Historyk Sozomen podaje informację, jakoby sławny pustelnik Paweł z Teb (ok.234-347) liczył odmówione modlitwy za pomocą małych kamyków. O sznurku z paciorkami do modlitwy wspominają teksty benedyktyńskie z VI w., zaś w połowie IX w. odparcie Saracenów spod Rzymu przypisywano propagowanemu wówczas różańcowi, który składał się z 50 „Ojcze nasz”. Prawdziwa popularność zdobył sobie różaniec dopiero w XV w., dzięki żarliwej działalności Alana de la Roche, który nadał różańcowi charakter wyraźnie maryjny. Alan wielokrotnie z naciskiem podkreślał jednak, że pierwszym rozkrzewicielem różańca był sam założyciel zakonu dominikańskiego, św. Dominik.

Św. Ludwik Maria de Montfort urodził się w 1673 r. w bretońskim miasteczku Montfort we Francji w wielodzietnej i głęboko religijnej rodzinie. Kiedy po ukończeniu seminarium duchownego jako młody ksiądz rozpoczął pracę w Poitiers obejmując funkcję kapelana szpitalnego, wszedł w konflikt z jansenistami, przez co musiał opuścić szpital. Zaczął głosić misje ludowe, pieszo szedł przez wioski i miasta głosząc Ewangelię i nabożeństwo do Matki Bożej. Utrzymywał sie z jałmużny. Nie wahał się głosić Słowa Bożego w karczmach i domach publicznych. Dla swej działalności otrzymał aprobatę papieża Klemensa XI, mimo to w wielu diecezjach był atakowany, a nawet zakazywano mu głoszenia kazań. Zmarł z wycieńczenia w wieku 43 lat.
Ludwik Maria de Montfort jest autorem dwóch dzieł: „Tajemnica Maryi” i „Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny”. „Traktat” przetłumaczono na 30 języków, miał ponad 200 wydań. Św. Ludwik uważał siebie za niewolnika Maryi, czyli kogoś, komu nie należy sie żadna zapłata, czyje dobra w całości należą do pana, którego nigdy nie może opuścić.

Św. Józef Oblubieniec NMP – pochodził z królewskiego rodu Dawida. Ewangelia nazywa go „mężem sprawiedliwym”. Tego nazaretańskiego cieślę Bóg wybrał na oblubieńca Dziewicy – Matki i opiekuna Jezusa Chrystusa. Jego wiernej i troskliwej opiece powierzone zostało dzieciństwo i młodość odkupiciela świata. Papież Pius IX uroczyście ogłosił go patronem Kościoła powszechnego. Jest wzorem życia doskonałego chrześcijanina i patronem szczęśliwej śmierci. Swoją opieką obejmuje Mistyczne Ciało Chrystusa, rodzinę chrześcijańską, chrześcijańską szkołę i wszystkich potrzebujących, którzy zwłaszcza w godzinie śmierci odwołują się do jego potężnego wstawiennictwa.

Św. Bernadeta Soubiraux i Św. Katarzyna Laboure
27 listopada 1830 r. przy Rue du Bac w Paryżu dwudziestoczteroletnia nowicjuszka w zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia ( Szarytek) Katarzyna Laboure podczas modlitwy ujrzała Maryję stojącą na kuli ziemskiej, a z Jej rąk na wszystkie strony wychodziły jasne promienie. „Promienie spływające z mych dłoni są symbolem  łask, jakie zlewam na tych, którzy mnie o to proszą”- powiedziała Maryja. Po tych słowach odwróciła się i Katarzyna ujrzała literę M z wyrastającym z jej środka krzyżem, Serce Jezusa otoczone cierniową koroną i Serce Maryi przeszyte mieczem. Matka Boża poleciła, by postarała sie o wybicie jak największej ilości  medalików według obrazu, jaki oglądała. „Wszyscy, którzy będą nosili ten medalik, dostąpią wielkich łask, szczególnie jeśli będą go nosili na szyi. Tych, którzy we mnie ufają, wielu łaskami obdarzę” – obiecała Maryja. W ciągu dziesięciu lat od czasu objawienia wybito ok. 80 milionów sztuk cudownego medalika

Św. Jan Bosco – Urodził się w wiosce koło Turynu w 1815 r. Pochodził z ubogiej rodziny. Kiedy w dziewiątym roku życia powiedział, że chce zostać księdzem, z trudem znaleziono środki na jego edukację. W przeddzień wstąpienia do seminarium matka widząc go w stroju duchownym, kładąc mu rękę na ramieniu,  powiedziała: „Kiedy widzę cię tak ubranym, radość wypełnia moje serce. Ale pamiętaj, że nie sutanna sprawia, iż czcimy stan kapłański, lecz praktykowanie cnót. Jeśli kiedykolwiek zwątpisz w swoje powołanie, sama cię proszę, abyś zrezygnował natychmiast. Wolałabym, żeby mój syn był biednym wieśniakiem, niż niedbałym kapłanem. Kiedy przyszedłeś na świat, poświęciłam cię Naszej Pani; kiedy zacząłeś studiować, kazałam ci czcić ją i uciekać się do Niej we wszystkich kłopotach; teraz proszę, abyś Ją obrał na swoją królową.”
Ten wspaniały „apostoł młodzieży” zorganizował Towarzystwo św. Franciszka Salezego i grupę dziewcząt pod opieką Matki Bożej Wspomożycielki. Całe życie poświecił trosce o młodych chłopców i dziewczęta. Umarł w roku 1888. Został kanonizowany przez papieża Piusa XI w roku 1934.

Dzieci z Fatimy – Trójce dzieci – Franciszkowi, Hiacyncie i Łucji – od 13 maja do 13 października 1917 r.  Matka Boża ukazała się sześciokrotnie, przekazując duchowe orędzie dla Kościoła i świata, a także na jego potwierdzenie – znaki widzialne dla wszystkich. M.in. Matka Boża zapowiedziała cud słońca na 13 października na zakończenie objawień, rychły koniec I wojny światowej, wybuch Rewolucji Październikowej w  Rosji, rozszerzenie się błędów Rosji (ateizmu) na wiele krajów. Mówiła o tajemniczym świetle, przypominającym zorzę polarną, które miało ostrzec ludzkość przed nadchodzącą II wojną światową, straszniejszą niż poprzednia, obiecała utrzymanie pokoju w Portugalii podczas wojny domowej w Hiszpanii i w czasie II wojny światowej oraz zachowanie wiary  w tym kraju. Zapowiedziała cierpienie – zamach na papieża, jako ofiarę za „błędy Rosji”, następnie zawierzenie Rosji i świata Jej Niepokalanemu Sercu i w konsekwencji upadek komunizmu w Rosji.
W objawieniu 13 czerwca 1917 r. Matka Boża powiedziała do Franciszka i Hiacynty, że wkrótce połączą się z Nią w niebie, na Łucję zaś wskazała: „Ty zostaniesz tu jeszcze przez jakiś czas. Jezus chce posłużyć się tobą, żeby mnie poznano i kochano.” Zgodnie z zapowiedzią Matki Najświętszej Franek zmarł na grypę 4 kwietnia 1917 r., a Hiacynta, jego siostra na zapalenie opłucnej 22 lutego następnego roku. Dla Łucji zaś ów zapowiedziany „jakiś czas” trwał blisko 90 lat. Siostra Łucja dos Santos zmarła w karmelitańskim klasztorze w Coimbrze w Portugalii 13 lutego 2005 r. w wieku 98 lat. Jan Paweł II Franciszka i Hiacyntę ogłosił błogosławionymi.